Bartender, ED "*~Hajimari no Hito"

Wykonawca: Natural High
Ans. Mleko (i Nabiał)




nee wasurenai yo anata no koto hoka no hito wo suki ni natta
ima demo mada ushirometaku omoi dashite ru

nee wasurenai yo GURAUNDO no sumi ni atta aoi BENCHI
futari no na wo kizami konde furikaeru anata wo

tada o sana sugite tsunaidate aseban demo hana senakatta ne

jyuunen tatte mo nani mo kawaranai omoi ga fui ni yomigae ru
anta ni kurushii koi wa mou shite nai nandetarou na kitaku naru
sotsugyou ARUBAMU saigo no PEEJI ni chiisaku no koshita MESSEEJI
san jyuunen gomo dare yori anata wo kono mune wa oboeteru kara

nee wasurenai yo sekai chizuni rakugaki shita futari no kuni
kodomo ji mita yakusoku dane waratte shimau yo

ano kyou kasho ni tsumekonda omoi dega poroporo ochita

jyuunen tatta ra nani mo kamo kawari futari wa au koto mo nakute
isogashii hibi ni mi wo makasete ru nande darou nakitaku naru
awai koi datta sore demo yokatta chiisaku furueta mune NOOKU
san jyuunen gomo dare yori anata wo kono mune de oboeteru kara

ittai nani no tameni watashitachi wa ima wo owareru youni ikiteiru no
dare no tamede mo naku tashikameru subemo nai
dakedo shinjitai yo itsuka wakarutte
itsuka todokutte kore de yokatta to
iikireru toki ga kuruto

sotsugyou ARUBAMU saigo no PEEJI ni mou hitotsu nokoshita MESSEEJI
san jyuunen gomo anata wa anata de watashini wa hajimari no hito

***

Wiesz, nigdy o tobie nie zapomnę choć teraz moje serce należy do innego
... wciąż czuję się winna za każdym razem gdy o tym pomyślę

Wiesz, nigdy nie zapomnę niebieskiej ławki stojącej na uboczu
Napisaliśmy na niej nasze imiona i wtedy spojrzałeś na mnie

To było dziecinne a nasze dłonie lepiły się od potu -- jednak żadne z nas nie cofnęło ręki

Minęło dziesięć lat, nic się nie zmieniło i nagle wróciło to wspomnienie

Owszem, boli mnie, że jestem sama, ale czemu ja właściwie płaczę?
Na ostatniej stronie ostatniego rocznika ktoś wpisał małymi literami:
"Za trzydzieści lat pamięć o tobie będzie nadal żywa"

Wiesz, nigdy nie zapomnę jak zaznaczyliśmy na mapie świata swoje własne państwo
Niczym małe dzieci obiecaliśmy, że kiedyś to będzie prawda i roześmialiśmy się

Zawieruszyła się gdzieś ta książka a wspomnienia rozpadły

Minęło dziesięć lat i nic się nie zmieniło - nigdy się więcej nie spotkamy
Ktoś opiekuje się mym ciałem w tych zabieganych czasach, ale... czemu ja właściwie płaczę?
Choć skończyła się już ta miłość to w drżącym serduszku czuję ulgę
Za trzydzieści lat pamięć o tobie będzie nadal żywa

Doprawdy, czy żyjemy tylko po to, by cierpieć w taki sposób?
Dla kogo? Dowiem się tego na pewno
Ale chcę wierzyć, że kiedyś zrozumiem czemu tak musi być
Któregoś dnia do tego dojdę... dlatego dziękuję Bogu za drogę, którą mi wskazał
Kiedyś się z tego otrząsnę

Na ostatniej stronie ostatniego rocznika znalazłam jeszcze jedną wiadomość:
"Trzydzieści lat temu to ty zrobiłaś ze mnie człowieka"